Senegal część 2 - Ciocia Anna i dom westchnień

Autorka gościnna: Anna Nilsson Spets

Kawa w porcie w Dakarze jest doskonała, choć trochę droga, ponieważ znajduje się w klubie jachtowym, a nie na rzecz zasmarkanych ludzi. Prom odpływa, a przeprawa na Ile de Goree zajmuje 20 minut i jest odwiedzana przez wszystkich, od turystów po mieszkańców wyspy, którzy byli w mieście.

Moje zakwaterowanie na kilka następnych dni znajduje się w jednej z wielu uliczek, w starym odnowionym domu kolonialnym z dziedzińcem i przytulnym tarasem na dachu.

Ile de Goree jest popularnie znana jako wyspa niewolników, a jeśli spojrzysz na widok wyspy z lotu ptaka, zobaczysz fort z armatami, wzgórze z bunkrami i okopami, a po zachodniej stronie znajduje się dom niewolników. Wyspa, która najwyraźniej miała powody, by się chronić. Wyspa ma zaledwie 900 metrów długości i 350 metrów szerokości.

Wiele pięknych odrestaurowanych domów z epoki kolonialnej, a także inne, które popadły w ruinę.

Z zewnątrz wygląda jak każdy odnowiony stary dom, ale kiedy otworzysz drzwi i wejdziesz na dziedziniec, spotkasz się tylko z przerażeniem i smutkiem. Dom niewolników. Przez prawie 400 lat Ile de Goree była ostatnią placówką dla niewolników opuszczających Afrykę.

Niższy poziom domu zawiera system cel, różne cele dla kobiet, dzieci, mężczyzn i chorych/niepełnosprawnych umysłowo. W wioskach na stałym lądzie przeprowadzano naloty, dzieci oddzielano od rodzin i umieszczano tutaj w oczekiwaniu na transport. W jednej celi mogło przebywać do 200 osób, wiele z nich zmarło z powodu chorób i nie zostało nawet pochowanych, lecz rzuconych rekinom na pożarcie.

Na Ile de Goree znajdowało się 28 różnych domów dla niewolników. Nadzorcy i ich rodziny mieszkali na piętrze.

Ściany płaczą z udręki i rozpaczy, w wietrze wyczuwam agonalne westchnienia.

Port bez powrotu, drzwi do statków niewolniczych. Uważa się, że ponad 20 milionów niewolników wyszło przez te drzwi do niewolniczego życia. Po aukcji mężczyźni byli wysyłani do Ameryki, kobiety do Brazylii, a dzieci na Tahiti. Nigdy więcej się nie zobaczyli.

Dziś Dom Niewolników jest popularnym miejscem turystycznym, a wiele znanych osób, takich jak Obama i Mandela, pozostawiło po sobie ślady. Epoka, która jest już dawno w historii, ale nie powinna zostać zapomniana.

Jeśli chcesz odwiedzić wyspę niewolników, można to zrobić w jeden dzień, ja zdecydowałem się zostać trzy noce i chłonąć bardziej pozytywną atmosferę.

Z powrotem w chaosie Dakaru... Tętniąca życiem, brudna stolica, w której nie można było czuć się w stu procentach bezpiecznie. Oczywiście taksówka na targ, podejrzane spojrzenia i trudne do sfotografowania.

Dakar podzielony jest na małe gminy, z których każda zarządzana jest przez polityczno-religijnego przywódcę, marabuta.

Jednodniowa wycieczka z lokalnym anglojęzycznym przewodnikiem wydawała się znacznie bezpieczniejsza. Poranek rozpoczął się od targu rybnego w Yoff. Kolorowe łodzie są typowe dla Senegalu.

Dalej do Almadies, nadmorskiej wioski, którą miejscowi odwiedzają w weekendy. Wiele miłych restauracji i okazjonalna farma owoców morza. Almadies jest tak daleko na zachód, jak to tylko możliwe w Afryce. Jeśli popłyniesz prosto przez morze, prędzej czy później trafisz do Brazylii.

Latarnia morska znajduje się na jednej z dwóch piersi, Deux mamelles. Na drugiej piersi znajduje się 49-metrowy posąg z brązu, którego wykonanie zajęło 4 lata i kosztowało miliony dolarów, które moim zdaniem można było wydać gdzie indziej.

Latarnia morska, będąca znakiem nawigacyjnym dla łodzi wzdłuż wybrzeża od 1864 roku, ma 16 metrów wysokości, a ja z zapartym tchem wspinam się na jej szczyt, by podziwiać zapierający dech w piersiach widok.

Lampa halogenowa o mocy 1000 W jest widoczna z odległości 60 km.

Prawdziwą turystyczną pułapką był następny przystanek, targ rzemiosła. Typowe afrykańskie błyszczące hebanowe figurki, przedmioty z recyklingu, maski i obrazy.

Producent instrumentów był imponujący, robiąc wszystko, od tradycyjnej kory po gadające bębny. Miałem nadzieję spotkać Yossou N'dour w Dakarze, jednego z moich ulubionych artystów, ale był w trasie, więc tak się nie stało.

Wioska artystów, w której mieszka wielu najlepszych senegalskich artystów i rzemieślników, dopełniła dzień.

To był mój ostatni wieczór w Dakarze, wybrałem się na spacer po okolicy i usłyszałem śpiew i muzykę, może N'dour wrócił po swojej trasie? Widzę duży namiot pełen ludzi śpiewających i tańczących, na początku trzymam się z daleka, ale potem zostaję zaproszony do namiotu. To comiesięczne spotkanie w sąsiedztwie, marabut chce mnie powitać, a ja zdejmuję buty, klękam i rozmawiam z liderem w doskonałym angielskim.

Niezwykły wieczór z sugestywną muzyką i śpiewem kończy rozdział poświęcony Dakarowi.
Rano odbiera mnie Adama, mój wczorajszy przewodnik, który zawiezie mnie na lotnisko przez Lac Rose, różowe jezioro, które dziś jest bardziej pomarańczowe.

W niektórych porach roku może to być zwykły kolor morski, w zależności od pory roku i temperatury. Kolor ten pochodzi od specjalnego rodzaju alg.

Lac Rose jest słonym jeziorem o 40-procentowej zawartości soli, sól jest wydobywana ręcznie i układana w duże stosy do suszenia.

Zbieraniem soli zajmują się mężczyźni, a kobiety noszą 25-kilogramowe pojemniki. Płatność jest za beczkę, a praca jest niezwykle ciężka.

Wtedy mój żołądek się buntuje, robi mi się niedobrze, oblewa mnie zimny pot i proszę Adamę, żeby zawiózł mnie bezpośrednio na lotnisko. Co dzieje się później... zemdlenie, karetka do szpitala na lotnisku, gdzie muszę zostać cały dzień, aż nocny lot zabierze mnie do domu... Gówno się dzieje... znowu.

Zaznaczyłem Senegal, a wynik jest taki, że nadal podoba mi się bardziej. wschodnia część Afryki.